Ονειρεύτηκα πολύ, σίγουρα περισσότερο από 88 εκατομμύρια δευτερόλεπτα. Εντατική παραίτηση θρυμματισμένη σε αρώματα σιωπών. Βακτηρίδια ενοχής τρέχουν μέσα στις φλέβες μου και μολύνουν το όλο που νόμιζα ότι ήσουν εσύ. Τα πάντα και το τίποτα που πρέπει να μαζέψω σε στοίβες και να στριμώξω σε συρτάρια για να φτιάξουμε καινούριες μουσικές και νέες λέξεις.
Ονειροπραγματικές.
Τέτοιες που να έχουμε τη δύναμη να κλείνουμε τα μάτια και να περπατάμε ανάποδα στη Neuhauser strasse κι ύστερα να πετάμε πάνω από το σιντριβάνι της Karlsplatz και να χαζεύουμε ένα ζευγάρι που χορεύει στον πάγο.
Δεν περιμένω άλλη αναχώρηση. Δεν περιμένω άλλη αποχώρηση.
Τσαλακώνω και τσαλαπατάω
τα δήθεν όνειρα σας. Ο κόσμος σας δεν θέλει να δει έξω από το παράθυρο. Κανείς τελικά
δε θέλει να ζήσει για να κερδίσει τηνευτυχίαναξεχειλίζειαπόλεςτιςτρύπεςτου.
Τόσες αιωνιότητες τίποτα
χώρεσαν σε ένα κουτί που κάποτε στριμώξαμε τα αγαπημένα μας παπούτσια. Πάλιωσαν
κι αυτά.
Δεν έχω άλλα χαρτιά να φτιάξω μαγικές λέξεις για όλους μας. Συννεφοπαρμένες ιαχές δυστυχίας τόσο τρομακτικές σαν να μην υπήρξε ποτέ ιστορία άλλη από αυτή.
Δε μου ψιθύρισα ούτε μια
φορά στ’ αλήθεια ότι έχω κλάψει για σκέψεις “περίμενε λίγο ακόμα να με αλλάξω”,
ούτε για λόγια “πότε μπορείς να γίνεις εγώ;”.
Προτίμησα να μη το ξέρω.
